The Velvet Vox in vier bijdragen die je bijblijven. Althans, zo denken wij erover in de laatste publicatie van het bijna voorbije jaar. Eigendunk eerst!
The Velvet Vox publiceerde dit jaar 94 bijdragen. Twee per week, behalve tijdens de zomerstop, toen de frequentie op één stuk per week stond (Signaal & Ruis slaapt nooit). Als je ze allemaal achter elkaar plakt heb je een stevige roman, al snel 400 pagina’s dik, zo’n 100.000 woorden lang.
Dit is nummer 95, de laatste van 2016, en die blikt terug met de beste bijdragen van de afgelopen twaalf maanden: de 5.000 woorden die er het meest toe doen. Uit elke rubriek een artikel dat we in de knipselmap willen bewaren, zouden deze letters op papier zijn gedrukt. Met de kanttekening: het is de persoonlijke keuze van de auteur wiens naam boven alle stukjes staat.
Het zijn niet noodzakelijkerwijs de best gelezen stukken en dat komt goed uit, want nu krijgen ze een tweede kans. The Velvet Vox telt vier vaste rubrieken, dat betekent vier herkansingen. De vijfde bijdrage aan dit jaaroverzicht van 2016 is de Velvet Vox-hit van het jaar, de best bezochte pagina. Die is niet gelezen, maar bekeken. (Denk hier een smiley.)
Het persoonlijke is politiek, zeiden ze in de jaren zestig, en dat is nog steeds zo. Of misschien wel meer dan ooit, denk aan die vermoeiende Zwarte Piet-discussie en alle media-aandacht voor transgenders. Internet zit in onze broekzak en, als het aan de biohackers ligt, binnenkort ook in ons lichaam. Internets is ook ongemerkt ons huis binnengeslopen, waar de slimme meter van het gasbedrijf als ambassadeur van het internet der dingen dient. Met komische gevolgen.
Signaal & Ruis Slimme meter speelt stommetje
Geheel in de lijn van zijn loopbaan en leven zette David Bowie ook met zijn overlijden, over het graf heen, een trend: 2016 is zonder twijfel het grootste rampjaar uit de geschiedenis van de naoorlogse populaire muziek. De lijst overleden helden is te lang om op de achterkant van een kerstkaart te drukken. Bowie, Prince en Leonard Cohen werden op The Velvet Vox herdacht, maar er waren er veel meer: 593 volgens We Heart Music. Dat is de stand van 28 december, we zijn er nog niet.
We noemen: Maurice White, Keith Emerson, Greg Lake, Sharon Jones, Mose Allison, Leon Russell, Bobby Vee, Peter Burns, Mieke Telkamp, Rod Temperton, DJ Spank Spank, Prince Buster, Gilli Smith, Toots Thielemans, Sandy Pearlman, Alan Vega, Scotty Moore, Bernie Worrell, Henry McCullough, Dave Swarbrick, Corry Brokken, Guy Clark, Billy Paul, Merle Haggard, Gato Barbieri, Andy Newman, Phife Dawg, Naná Vasconcelos, George Martin, Vanity, de complete band Viola Beach plus manager, Dan Hicks, Paul Kantner, Signe Anderson, Black (Colin Vearncombe), Glenn Frey, Dale Griffin, Blowfly, Otis Clay, Rick Parfitt, het complete Russische Rode Leger koor, George Michael, Alphonse Mouzon, Debbie Reynolds en Robert Stigwood. De laatste was manager van Cream en de Bee Gees.
Naald & Groef Prince de gitarist
2016 is ook het jaar van de wederopstanding van de western. Ooit immens populair, lange tijd verguisd, maar nooit helemaal verdwenen. En nu terug in de mainstream bioscoop. De remake van de klassieker The Magnificient Seven uit 1960 – of eigenlijk: de nieuwe Amerikaanse versie van Akira Kurosawa’s Seven Samurai – was de vonk, de geweldige eigentijdse western Hell or High Water de lont en de heruitgave van de beste western ooit gemaakt, Sergio Leones Once Upon a Time in The West, de knal.
In Amerika vallen de budget-westerns, vaak gemaakt door onafhankelijke (aspirant) regisseurs, inmiddels als appelen uit de boom en in januari 2017 volgt de eerste ‘kaaswestern’, Brimstone van Martin Koolhoven. Driemaal raden wat diens favoriete film is.
Lens & Scherm Once Upon a Time in The West: De western als zen-opera
Sciencefiction was ooit een bloeiend genre, maar het bestaat nauwelijks meer. Die verzuchting is geregeld te horen en hij is zowel waar als niet waar. De hoogtijdagen zijn voorbij, zeker, maar dat geldt ook voor rockmuziek, popradio, lineaire televisie en de 10.000 meter schaatsen. Maar er verschijnt nog steeds lezenswaardige sciencefiction, al is het mondjesmaat, wat weer wordt gecompenseerd door een groeiend aantal mainstream-romans met sciencefiction-elementen. Je kunt zeggen: de toekomst heeft de sciencefiction ingehaald.
Nergens is dat duidelijker dan in het werk van de in 1982 overleden Philip K. Dick. In zijn boeken uit de jaren vijftig en zestig tekent hij een wereld die bestaat uit geregisseerde media-werkelijkheden, autoritair of ronduit dictatoriaal zakenleven, fascistoïde religies, recreatieve drugs en algehele paranoia. Wie daar niet de wereld van 2016 in herkent, is ziende blind in zijn filterbubbel.
Pen & Papier De wereld van Philip K. Dick
Gepubliceerd ter viering van de honderste bijdrage op The Velvet Vox: de persoonlijke en bepaald incomplete voorkeur van een liefhebber. Handig als checklijst voor wie een goede film zoekt en het even niet weet. De pagina is populair gebleken en zal dat nog wel even blijven. Jaarlijkse updates staan op het wenslijstje van The Velvet Vox.
Bonus De 100 beste films van het nieuwe millennium
We bedanken alle bezoekers en lezers van The Velvet Vox voor hun belangstelling en wensen iedereen alle goeds voor de toekomst. Maak er wat moois van, dat is ook ons voornemen.
