Met The Last Resort vestigde de Deense producer Anders Trentemøller zijn naam. “Ik probeer altijd de muziek te maken die ik voel.”
In het najaar van 2006 verscheen The Last Resort, een album met elektronische muziek dat in geen enkel hokje paste. The Last Resort biedt geen beats voor de dansvloer, geen techno-fantasieën over een utopische toekomst, geen ambient geluidsbehang en ook geen soundtrack voor een niet bestaande film. De plaat groeide uit tot de norm waaraan elektronische muziek moet voldoen om buiten de dansclubs te gedijen en maakte van Anders Trentemøller een internationaal gekende naam. Veel muziekmagazines riepen The Last Resort uit tot album van het jaar.
De producer uit Kopenhagen, van bouwjaar 1972, was drie jaar daarvoor gedebuteerd als electronica producer met de Trentemøller EP (Naked Music, 2003). “Apparatuur is nauwelijks belangrijk voor me, maar ik werk er hard aan om ieder geluid zo goed mogelijk te krijgen. Het belangrijkste voor mij is het maken van muziek,” zegt hij over zichzelf.
Trentemøller – Le Champagne
Anders dan de meeste producers van clubtracks en elektronische muziek heeft Trentemøller een verleden in de rockmuziek; in de jaren negentig speelde hij in een rockband. “Ik ben nooit echt overgestapt naar de clubmuziek. Ik luister naar beide stijlen en meng ze ook in mijn eigen muziek.”
De producer is geen gearhead of een apparatuur-fetisjist. Hij weet weinig van studio-apparatuur en vertrouwt op zijn oren. En zijn intuïtie. “In mijn studio ben ik totaal geconcentreerd op de muziek. Ik voel geen druk omdat ik in de eerste plaats muziek maak voor mijn eigen plezier. Ik probeer altijd de muziek te maken die ik voel.”
The Last Resort klinkt als een geheel, een conceptalbum. Zo is het ook bedoeld. “Aanvankelijk had ik geen concept in gedachten, maar de plaat is zeker bedoeld om een verhaal te vertellen of een soort reis uit te beelden. Toen alle nummers af waren heb ik veel tijd besteed aan de sequencing, het in de juiste volgorde zetten van de tracks.”
“Daar alleen al heb ik twee maanden aan besteed. Curves maken en nummers op de juiste manier op elkaar laten aansluiten zodat het album één lange flow zou worden. Het moest een organisch geheel vormen. Als je luistert naar de klassieke platen van Pink Floyd, kun je horen dat ze goed hebben nagedacht over de volgorde van de nummers.”
The Last Resort bonus disc: The Singles
https://www.youtube.com/watch?v=80xdJX-vH_E&t=662s
The Last Resort is extra verrassend, want na zijn debuut EP maakte Trentemøller verschillende 12 inches met tracks voor de dansvloer. Niemand had de impressionistische sfeermuziek, vol textuur en melodie, kunnen voorspellen als Trentemøllers volgende stap.
“Voor mij is dat een natuurlijke ontwikkeling. De muziek die je op The Last Resort hoort, is het soort muziek dat ik altijd gemaakt heb. Maar ik had nooit het juiste platform om die meer bezonken klanken uit te brengen. Het heeft geen zin om dat soort muziek al clubrelease uit te brengen, dus ik heb het achter de hand gehouden voor het moment waarop ik een album zou kunnen maken.”
De sfeer van de instrumentale muziek op The Last Resort wordt verbeeld door de hoesfoto: een mistig bos in december, het moment van het jaar dat de natuur zich heeft teruggetrokken. Die hoesfoto is van Trentemøller. “Ik had een paar foto’s gemaakt, hier in Denemarken. De vormgever heeft enkele foto’s door elkaar gephotoshopped. De hoes is precies geworden wat ik in mijn hoofd had. Hij geeft de melancholieke sfeer van de muziek goed weer.”
The Last Resort is ook een uitnodiging aan filmmakers om Trentemøller soundtracks te laten produceren. Tien jaar terug beaamde hij dat. “Ja, absoluut! Dat zou ik graag doen. Ik heb al een paar korte films in Denemarken van muziek voorzien, maar nog geen grote projecten. Maar wellicht, op een goede dag, lukt dat.”
Raar maar waar, tien jaar later is dat nog steeds niet gelukt.
