Vandaag, 19 februari, wordt Yoko Ono 83 jaar. Ze is vooral bekend door haar huwelijk met John Lennon, lid van The Beatles, eind jaren zestig. Yoko Ono personifieert wilskracht en levenslust, zo’n vitale oma willen we allemaal. Een ode in 5 clips.
Yoko Ono is lang verguisd als de vrouw die The Beatles deed klappen. Als hysterische non-muzikante. Als … bedenk maar iets lelijks, Yoko Ono heeft het over zich heen gekregen. Tegen zo’n roestige mediareputatie is het lastig boksen, maar het tij keert. In 2009 kreeg ze de Gouden Leeuw van de Biënnale in Venetië, drie jaar later de (Oostenrijkse) Oskar-Kokoschka-prijs voor beeldende kunst. Vorig jaar presenteerde het Museum of Modern Art in haar woonplaats New York vier maanden lang Yoko Ono: One Woman Show, 1960–1971.
Yoko Ono is een lichtend voorbeeld voor iedereen die tegen de stroom moet inroeien of zich dient te wapenen tegen de aversie van de goegemeenschap die buitenbeentjes en vrijdenkers ziet als lastige horzels. Als kunstenaar en als mens is Ono onconventioneel in denken en doen, maatschappelijk begaan met de underdog en kritisch over autoriteit en macht. Ook op gevorderde leeftijd houdt Yoko Ono de vinger op de pols van de tijdgeest, die ze scherper doorziet dan menigeen in de kracht van zijn leven.
Yoko Ono/Plastic Ono Band
Na drie avant-garde albums met (toekomstig) echtgenoot John Lennon verscheen op 11 december 1970 Yoko Ono’s eerste soloplaat. De hoes spiegelt de hoes van John Lennons solodebuut, John Lennon/Plastic Ono Band, dat op dezelfde dag uitkwam. De plaat van Lennon werd de hemel in geprezen door de critic, die van Ono onder het tapijt geveegd. Daar denkt men inmiddels anders over.
Dezelfde muzikanten spelen op beide platen: Ringo Starr op drums, Klaus Voormann op bas en Lennon op gitaar. Als gastmuzikanten heeft Ono het Ornette Coleman Quartet uitgenodigd. Dat de op dat moment ex-Beatle een lekker moppie kan scheuren op zijn gitaar blijkt uit openingsnummer Why. Punk is nog zes jaar in de toekomst, maar het idee van punk klopt aan de deur.
Yoko Ono – Mind Train
Een jaar na Yoko Ono/Plastic Ono Band verscheen het dubbelalbum Fly en dat is een monster. Ono is in volle bloei, vliegt boven de wolken en schudt de ene na de andere blinder uit de mouw, in een breed spectrum van stijlen. De basisband van het vorige album – Lennon, Voormann, Starr – is aanwezig, aangevuld met de toenmalige groep van Eric Clapton, Derek & The Dominoes. Clapton speelt slide op Mind Train, waarop Ono en begeleiders de krautrock uitvinden.
Grootspraak? Luister naar het album Tago Mago (uit 1971) van de Duitse band Can en hoor de overeenkomsten. Er zijn mensen die vermoeden dat Can-zanger Damo Suzuki zijn Can-collega’s heeft geattenteerd op Fly. Zou zo maar kunnen. Feit is dat Can-toetsenman Irmin Schmidt in 1966 in New York zat en daar werd bekeerd tot Fluxus, de door Dada-geïnspireerde kunstbeweging waar Yoko One deel van uitmaakte. Fly is Fluxus in geluid. Wanneer Mind Train klinkt, gaat de zon schijnen.
Yoko Ono – Dancing on Thin Ice (Danny Tenaglia’s Give Ice a Chance mix)
In 1996 bracht Yoko Ono een remixversie uit van haar album Rising en sindsdien zijn dance-mixen een vast onderdeel van haar repertoire. In 2007 volgde Open Your Box en in 2009 een digitale release met 12 remixen van haar track I’m Not Getting Enough, afkomstig van het 2001 album Blueprint for a Sunrise. Het is hip om Yoko Ono te remixen.
Ze heeft inmiddels een dozijn nummer 1-hits gescoord in de Amerikaanse dance charts, in remixen van – om maar wat te noemen – Pet Shop Boys, Eddie Amador, Tricky, Felix da Housecat, Basement Jaxx en Danny Tenaglia. Je zult haar niet in de DJ Mag Top 100 tegenkomen, maar Yoko Ono is een van de meest succesvolle dance-artiesten van de planeet.
Dancing on Thin Ice is het laatste nummer dat John Lennon, met Ono, heeft opgenomen. Hij had een ruwe mix onder zijn arm toen hij op 8 december 1980 voor de deur van zijn woning werd neergeschoten.
Yoko Ono & Flaming Lips – Do It!
In 2012 was Yoko Ono een van de gasten op het album Heady Fwends van de Amerikaanse rockband Flaming Lips. De avant-garde kunstenares en de buitenbeentjes uit Oklahoma City zijn een natuurlijke combinatie, zielsverwanten. Ze leerden elkaar kennen in 2007, toen de Lips een bijdrage leverden aan het Ono cover-album Yes, I’m a Witch.
Het is speculeren, maar als John Lennon nog had geleefd zou hij fan van de Lips en hun psychedelica zijn geweest en wellicht met hen hebben gespeeld, of zij met hem. Zie je het voor je: John Lennon/Plastic Lips Band? Do It! is de punkboodschap in optima forma.
Yoko Ono/Plastic Ono Band – Cheshire Cat Cry
Ono’s catalogus telt inmiddels zo’n dozijn albums (remix-albums en collaboraties niet meegerekend) en voor een van de beste uit die reeks, Take Me To the Land of Hell uit 2013, stofde ze de groepsnaam Plastic Ono Band af. Wie in de wereld van Yoko Ono wil treden, heeft hier het perfecte instap-album.
Ter promotie van de plaat trad ze op in de David Letterman show met een hernieuwde Plastic Ono Band, waarin we haar zoon, gitarist Sean Lennon, en de Flamin Lips herkennen. Voor de liefhebber: Lips-zanger Wayne Coyne doet de bag-act waarmee Ono in de jaren zestig faam maakte.
Vorige week, op 12 februari, verscheen het remix-album Yes, I’m A Witch Too, met bewerkingen van onder meer Moby, The Sparks en Portugal, The Man.
Meer
