De beste films van 2017 volgens The Velvet Vox, een aanvulling op de beste films van het nieuwe millennium. Tien films uit vier windstreken.
The Handmaiden
De Zuid-Koreaanse regisseur Chan-wook Park vertelt driemaal hetzelfde verhaal, gezien door de ogen van personages in een driehoeksverhouding. De roman Fingersmith van Sarah Waters over een dienstmeisje, een rijke dame en een oplichter is verplaatst van Victoriaans Londen naar het Korea van de jaren dertig, dat bezet is door Japanse kolonisten. The Handmaiden is Hitchcock (psychologische thriller) en Kurosawa (Rashômon) in een, vertelt met visuele flair en respect voor de intelligentie van de kijker. Die krijgt ook horror, kinky seks en een portie De Sade voor zijn kiezen.
The Happiest Day in the Life of Olli Mäki
De debuutfilm van Juho Kuosmanen is een pareltje. Gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van een Finse bokser uit de provincie die door zijn manager, zelf een voormalige vechter, wordt klaargestoomd om de Amerikaanse wereldkampioen te bekampen in een uitverkocht stadion in Helsinki. Zijn manager én zijn nieuwe vriendin trekken aan hem. Kiest hij voor de carrière of voor de liefde? Sfeervol tijdsbeeld van begin jaren zestig, prachtig gedraaid in zwart-wit, sterk van psychologie, met terloopse humor en mensen die je kent uit de kroeg. In de epiloog deelt Kuosmanen de winnende kaakstoot uit.
Poesía Sin Fin
In het tweede deel van zijn autobiografische vijfluik (dat is althans de planning) verhaalt Alejandro Jodorowsky zijn eerste stappen als jong en bevlogen dichter in het kunstenaarsmilieu van Chili’s hoofdstad Santiago, eind jaren veertig, begin vijftig. Bohemiens en excentriekelingen bevolken zijn wereld, de drang tot scheppen jaagt zijn levenslust aan tot de koorts die zijn surrealistische kijk op het leven kenmerkt. De jeugdige versie van de 87-jarige regisseur wordt vertolkt door zijn zoon Adan; zijn vader door een andere zoon, Brontis. In de wereld van Jodorowsky is het absurde gewoon en het gewone onooglijk.
20th Century Women
Films zonder verhaal graven vaak dieper en 20th CenturyWomen, de derde speelfilm van beeldend kunstenaar Mike Mills, is een argument in kwestie. Het gaat nergens over, anders dan de relaties tussen een moeder op leeftijd, haar puberzoon, een inwonende jonge vrouw die met zichzelf overhoop ligt en een buurmeisje dat zonder medeweten van de respektievelijke ouders geheel platonisch iedere nacht bij de puberzoon slaapt. Als Yasujirô Ozu een Amerikaanse tegenhanger heeft, dan is het Mike Mills. Die tekende tevens voor het script en stelde de fantastische soundtrack samen vol new wave van eind jaren zeventig, begin tachtig: de tijd waarin de film speelt.
After The Storm
Nu we het toch over Ozu hebben, zijn eigentijdse tegenhanger binnen de Japanse cinema is Hirokazu Kore-eda. Ook bij hem is het verhaal ondergeschikt aan de personages, staan familierelaties centraal en zijn de problemen tegelijk futiel en fundamenteel: hoe te leven? Kore-eda zelf schrijft de scripts van zijn films die ‘lezen’ als romans voor het witte doek. After The Storm handelt over een voormalige schrijver met slappe ruggegraat, die als gescheiden privédetective zonder werk door familieverwikkelingen met zichzelf wordt geconfronteerd. En iets van eigenwaarde terugvindt. Kore-eda maakt films die een splinter van je ziel slaan.
Auf Einmal
De eerste Duitstalige film van de Turkse regisseuse Aslı Özge (geboren in Istanbul, wonend in Berlijn) is het soort film dat weinig meer gemaakt wordt: een karakterstudie met Hitchcockiaanse trekjes. Wie of wat is Karsten eigenlijk? Een grijze kantoormuis of een manipulerende psychopaat? Na afloop van zijn verjaardagsfeestje vindt hij in zijn huis een dode vrouw die hij niet kent. Het incident schudt zijn keurig geordende burgerwereldje danig op en het blijft lang onduidelijk of Karsten dader dan wel slachtoffer is. Die ambiguïteit geeft Auf Einmal zijn beklemming. Het Nederlandse tintje komt van Jan Schermer, die het sound design deed.
Valerian and the City of a Thousand Planets
De duurste film ooit gemaakt in Europa is het droomproject van Luc Besson. Hij moest veertig jaar wachten op het geld en de computer graphics die nodig waren voor de verfilming van het zevende deel uit de serie stripverhalen rond tijd-ruimteagent Valérian (in Nederland bekend als Ravian) en diens collega Laureline die vanaf 1968 in Frankrijk is gepubliceerd. Het was de eerste Europese SF-beeldverhaal en bleek enorm invloedrijk. Zo leende George Lucas grif bij de Franse strip voor zijn Star Wars saga. Valerian and the City of a Thousand Planets voelt en oogt als Star Wars, maar dan zonder de ballast van een byzantijns complex verhaal. Ruim baan voor de fantasie en die is verbluffend.
Logan Lucky
De terugkeer naar filmland van Steven Soderberg is een heist-komedie à la Ocean’s Eleven, sociaal-economisch gespiegeld tot boerenklucht. In landelijk Virginia heeft een drietal marginalen het oog laten vallen op de kas van een populaire autorace. Jimmy is vanwege een sportblessure ontslagen als bouwvakker. Zijn broer Clyde staat als oorlogsveteraan met kunstarm achter de bar en zus Mellie heeft een kapsalon. Dan zijn er een tweetal archetypische rednecks, ook broers, en een brandkastkraker die uit de gevangenis moet worden gesmokkeld. De verwikkelingen in deze perfecte genrefilm zijn onnavolgbaar, de kolder groots. De grap met de kunstarm is het meest hilarische moment van het filmjaar.
Loveless
Verroest, alweer een film over familie. Of eigenlijk – en heel modern – een non-familie. In Loveless van Andrey Zvyagintsev voelt een 12-jarige schooljongen zich overbodig tussen zijn kijvende ouders. Pa is een karakterloze opportunist, ma een haaibaai vol zelfmedelijden. Zoon verdwijnt en ma gaat op zoek naar de spruit die haar aan een ongewild huwelijk heeft geketend, terwijl pa bang is voor zijn baan en status. Zvyagintsevs vijfde film is universeler dan zijn voorgaande, Leviathan. Het schrijnende portret van de hedendaagse samenleving speelt in Leningrad, maar had overal gesitueerd kunnen zijn. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig, jagen geld en aanzien na, maar vergeten dat de meest waardevolle dingen zich onder hun neus afspelen. Hoe een ijskoude film toch hartverwarmend kan zijn.
On Body and Soul
De premisse is prachtig: twee mensen die elkaar nauwelijks kennen dromen dezelfde droom. Hij is chef van een slachthuis in Boedapest, zij invalkracht voor een vrouw met zwangerschapsverlof. Hij een man op leeftijd die de liefde achter zich heeft gelaten, zij een verlegen jonge vrouw die iedere kruimel teruglegt in de broodmand. Hij heeft een lamme arm, zij oogt autistisch. On Body and Soul van de Hongaarse regisseuse Ildikó Enyedi, over liefde en spiritualiteit, telt enkele zeldzaam poëtische momenten. En een verpletterende Laura Marling op de soundtrack.
