Maxence Cyrin is een klassiek geschoolde pianist. Hij bewerkt rockliedjes en clubtracks tot romantische pianomuziek in de geest van Schubert en Liszt.
Bij rock horen gitaren, bij jazz saxofoons, bij electronica synthesizers en bij klassieke muziek piano’s. De Fransman Maxence Cyrin is klassiek geschoold op de piano – of eigenlijk vleugel – en speelt rockliedjes en electronica tracks alsof het pianocomposities van Schubert, Chopin of Liszt zijn, in eigen arrangementen die je met enige fantasie ‘19de eeuws romantisch’ zou kunnen noemen. Is het kunst? Is het kitsch?
Het is in ieder geval 21ste eeuws, buiten de traditionele kaders gedacht, postmodern. Cyrin ziet zichzelf als een romanticus. “Ik maak geen klassieke muziek. Misschien is wat ik doe wel klassiek qua attitude, want die oude Europese romantische kijk op de wereld heb ik ook. Zo ben ik. Ik ben een romantisch, zelfs sentimenteel type.”
Maxence Cyrin – Clubbed To Death
In 2006 verscheen zijn officiële debuutalbum,Modern Rapsodies, op F Comm, het label van de Parijse techno deejay en producer Laurent Garnier. Daarop speelt hij een aantal techno tracks, elektronische muziek dus, als composities voor piano. Er zijn bewerkingen van Massive Attack, Moby, Depeche Mode en Felix. Hoor wat hij doet met zijn eigen favoriet, Windowlicker van The Aphex Twin. “Het origineel is erg elektronisch en je hoort de melodie nauwelijks. Dat gaf me veel vrijheid.”
Aphex Twin – Windowlicker (regie: Chris Cunningham)
Maxence Cyrin – Windowlicker
https://www.youtube.com/watch?v=0a9eRqBTMcc
Cyrins idee achter Modern Rapsodies is simpel: “Ik speel techno-klassiekers op piano. Voor mij is techno deel van de muzikale evolutie, net als jazz en later rock. Jazz begon als clubmuziek om op te dansen, net als techno. Techno heeft zijn plek op de muzikale landkaart.”
De term rapsodies is als beginselverklaring treffend gekozen, want een rapsodie is een compositie waarin een populaire tune of een volksmelodie is verwerkt. Een praktijk die veel klassieke componisten toepasten, van Liszt en Brahms tot Vaughan Williams en Bartok. “Ik heb dezelfde benadering,” aldus Cyrin.
Hij begon piano te studeren aan het conservatorium nadat hij in aanraking was gekomen met techno en house, de nieuwe clubmuziek van dat moment. In eigen beheer had hij al een cassette met new wave muziek uitgebracht; een reeks cassettes en albums met clubmuziek volgden in de jaren negentig. “Onder de naam Modelkiller heb ik een paar 12 inches gemaakt voor labels als Superstition en Aspro [het label van Eddy De Clercq].”
Modelkiller – Close To The Ray
Aan Maxence de clubproducer is geen genie verloren gegaan—verklaard dat zijn besluit om zijn opleiding en zijn passie te combineren? “Misschien was ik een beetje gefrustreerd omdat ik weinig respons op die clubreleases kreeg. Ik wilde iets bewijzen voor mezelf en voor het publiek. Het is een hommage,” zegt hij er zelf over.
De switch van het produceren van elektronische clubtracks naar het spelen van elektronische muziek op piano heeft gewerkt. Maxence Cyrin heeft internationaal naam gemaakt. In 2009 verscheen Novö Piano, met bewerkingen van The Pixies, Nirvana, MGMT en stadsgenoten Daft Punk. Zijn transpositie van D.A.N.C. E, een track van het electro-duo Justice uit Parijs, brengt het nummer uit 2007 terug naar de 19de eeuw.
Justice – D.A.N.C.E.
Maxence Cyril – D.A.N.C.E.
Sindsdien heeft Cyrin verschillende platen uitgebracht; najaar 2015 verscheen Novö Piano 2 waarop hij Soundgarden, Goldfrapp en The Cure verpianoot. Met The Fantasist (2012) maakte hij een muzikaal zelfportret, het is tevens de soundtrack van een denkbeeldige film. Stomme films uit de jaren twintig voorzag hij van een nieuwe geluidsband, zoals Jean Epsteins Coeur Fidèle uit 1923.
Maxence Cyrins meest bekende nummer is zijn interpretatie van The Pixies’ Where Is My Mind. Het werd door de makers van de Amerikaanse tv-srie Mr. Robot gebruikt voor de afsluting van het eerste seizoen. Cyrin speelt zijn piano tijdens shows van gekende modehuizen en ontwerpers als Dior, Lanvin en Margiela.
Zelf zegt hij: “Ik maak geen klassieke muziek. Voor mij is het popmuziek, ook qua vorm want het zijn songs. Voor mij is het belangrijkste om de emoties van het origineel naar mijn beste kunnen te vertalen naar de nieuwe arrangementen. De emoties staan centraal. Als ik die emotie in mijn spel kan leggen, is mijn werk geslaagd.”
