This Must Be The Place, onsentimenteel maar ontroerend, is een van de mooiste liefdesliedjes ooit. De coverversies zijn inmiddels niet meer te tellen.
This Must Be The Place (Naive Melody) staat weggestopt aan het slot van kant twee van Speaking In Tongues, het vijfde studioalbum van Talking Heads. Het kwam in het najaar van 1983 uit op single, maar zette de hitparade niet in vlam: hoogste notering nummer 62 in Amerika en nummer 51 in Engeland. Het was te zien in Stop Making Sense, de concertfilm van regisseur Jonathan Demme die in 1984 in de bioscoop draaide. Twee jaar later verscheen de live-versie op 45 toeren en verdween spoorloos; hij kwam tot nummer 100 van de Britse hitlijst.
Op de dvd-release van Stop Making Sense zegt Talking Heads-zanger David Byrne over This Must Be The Place: “Het is een liefdesliedje dat bijna geheel bestaat uit non sequitors, zinnen die een sterke emotionele lading kunnen hebben maar geen verhaal vertellen. Het is een eerlijk liefdesliedje, iets wat ik volgens mij nog niet eerder had gemaakt. Ik heb geprobeerd er een te schrijven die niet klef is, die niet slap of lullig klinkt. Ik denk dat dat gelukt is, ik ben er blij mee.”
Talking Heads – This Must Be The Place (uit Stop Making Sense)
Tegenwoordig is This Must Be The Place – dat (Naive Melody) laten we vanaf nu weg – met afstand het populairste liedje uit de catalogus van de new wave band uit New York. De YouTube-teller staat op zo’n zeven en een half miljoen kliks voor het geluidsfile, de originele clip is dik twee miljoen keer bekeken. Niet slecht voor een geflopte single.
This Must Be The Place is een eigen leven gaan leiden. (Daar zijn meer voorbeelden van, hier is er nog een: Warm Leatherette.) Vooral in Amerika is het liedje uitgegroeid tot een evergreen, razend populair bij een nieuwe generatie. Het is tientallen malen gecovered, in uiteenlopende arrangementen, door artiesten en groepen uit een breed muziekscala. Van electropop tot jazz, van alt country tot klassiek strijkje, het nummer is eindeloos plooibaar zonder iets van zijn charme op te geven.
Die populariteit is van recente datum. Als katalysator fungeerde This Must Be The Place, de eerste Engelstalige film, uit 2011, van de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino (die in 2013 wereldfaam verwierf met La Grande Bellezza). Protagnonist van de film is Cheyenne, een uitgebluste rockster op leeftijd, door acteur Sean Penn gemodelleerd naar Robert Smith, voorman van The Cure. In de film zit een scène waarin Cheyenne aanwezig is bij een vertolking van het nummer door David Byrne in een nieuw en sindsdien vaker gekopieerd arrangement.
David Byrne – This Must Be The Place (uit This Must Be The Place)
This Must be The Place, de film, is een road movie. Cheyenne is in Amerika op zoek naar de voormalige nazi die zijn vader heeft mishandeld in Auschwitz. Onderweg ontmoet hij onder meer een jonge alleenstaande moeder. Zoals veel jonge muziekliefhebbers menen dat I Fought The Law een nummer van The Clash is (het juiste popquiz-antwoord luidt Bobby Fuller Four en die hadden weer naar Buddy Holly geluisterd), zo denkt haar zoontje dat This Must Be The Place van Arcade Fire is.
Die versie van Arcade Fire is niet hun sterkste nummer noch de beste cover. Het is ook niet de eerste. Die eer valt – voor zover ik heb kunnen nagaan – toe aan MGMT, de groep die psychedelica mengt met electropop. Drie jaar voor Arcade Fire speelde MGMT, toen nog het duo Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser, This Must Be The Place bij hun allereerste optreden op de Wesleyan University in Middletown, Connecticut. Daar studeerden ze in 2002.
MGMT – This Must Be The Place
Twee jaar voor Paolo Sorrentino This Must Be The Place een boost gaf, had een Amerikaanse acteur het nummer opgenomen voor zijn eerste, titelloze EP. In juli 2009 plaatste Miles Fisher een clip op internet waarin hij Christian Bale’s rol van Patrick Bateman, de seriemoordenaar uit American Psycho, in finesse parodieert. In de film Superhero Movie van het jaar daarvoor had hij dat al gedaan met Tom Cruise en daarvan zit een glimp in Fishers clip.
Miles Fisher – This Must Be The Place
Een jaar na Sorrentino’s film speelde David Byrne zijn This Must Be The Place tijdens de tournee ter promotie van het album Love This Giant, zijn duoproject met de Amerikaanse muzikante St. Vincent (Anne Clark). Daarop wordt de muziek verklankt door blazers. Byrne’s live-versie van het nummer is gegoten in een vergelijkbaar arrangement.
David Byrne & St. Vincent – This Must Be The Place
En daarna gingen de sluizen open. This Must Be The Place was opeens ieders favoriete liedje om te coveren. De rij is eindeloos: Sean Hayes, Ham Sandwich, Lotus, The Lumineers, Tiny Home, Perpetual Groove, String Cheese Incident, The New Familiars, Tommy and The High Pilots, Echosmith, Iron & Wine and Ben Bridwell, Meklit Hadero & Quinn DeVeaux, Trevor Green en Counting Crows speelden het. En er zijn er meer. Salvatore Bossio deed het in zijn eentje.
Salvatore Bossio – This Must Be The Place
Talking Heads is de favoriete band van John Jagos, een muzikant uit Athens, Georgia die onder de naam Brothertiger sinds 2012 drie albums met synthipop en chill wave uitbracht. Daarop is zijn jaren 80 synthesizer arrangement van This Must Be The Place niet te vinden, hieronder wel. Waarom heeft Phil Collins het nummer toendertijd niet gecovered, vraag je je af na het horen Jagos’ interpretatie.
Brothertiger – This Must Be The Place
Natalie Bang Bang (Natalie Chahal) is een Amerikaanse zangeres en songschrijver die al jaren eigen songs en covers via de sociale media onder de aandacht probeert te brengen. Voor haar versie van This Must Be The Place heeft ze zch laten inspireren door Judy Garland en Lana Del Rey.
Natalie Bang Bang – This Must Be The Place
This Must Be The Place is een liefdesliedje, maar dan niet sentimenteel. Waardoor het juist des te harder raakt en dat zal de verklaring zijn voor de nog immer groeiende populariteit van het nummer. Met zijn simpele maar krachtige melodie (de naive melody) en zijn onsentimentele verwoording van oer-menselijke emoties heeft het een universele aantrekkingskracht. Om het eens ronkend te zeggen: het had een compositie van Franz Schubert kunnen zijn, eenvoud en raffinement in een. Dat heeft de Amerikaanse zanger en multi-instrumentalist Kishi Bashi, zelf violist, goed begrepen. Hij zingt het nummer in een arrangement met strijkkwartet. Het is te horen in de film Gold.
Kishi Bashi – This Must Be The Place
This Must Be The Place is ontstaan uit experimentele jams, waarbij de vier Talking Heads van instrument hadden gewisseld. Op de originele opname speelt bassiste Tina Wymouth gitaar, gitarist Jerry Harrison doet de baspartij via de Prophet synthesizer en Byrne maakt met de pitch control van de Prophet de glissando’s die fungeren als ornament. Het was een probeersel, het werd een albumtrack en nu is het een evergreen. Bij deze stellen we voor om This Must Be The Place uit te roepen tot het volkslied van planeet Aarde.
